‘Mam, waar ben je en hoe lang duurt het voordat je thuis bent?’ Ik zit in de auto en zie haar naam op het schermpje van mijn telefoon verschijnen. Geheel volgens verwachting. Want: het sneeuwt! Het is koud! En het allerbelangrijkste: haar vriendinnen worden nu naar school gebracht. Ze weet dat de kans 0.0001% is dat haar moeder dat ook doet, maar niks mis met proberen. Dus al snel komt de vraag: ‘Kun je me zo meteen naar school brengen?’ Ze voert rustig een aantal redenen aan waarom dat een goed idee is. Als eerste de vriendinnen die naar school gebracht worden: ‘Die moeders doen dat wel.’ Als laatste het meest overtuigende argument: ‘Ik heb mijn airpods bij papa laten liggen en dan is het zo saai op de fiets alleen’. Haha, tuurlijk schat! Ik zou mijn antwoord nu aan kunnen passen aan dat wat een puber wil horen, maar geheel in strijd daarmee zeg ik dapper: ‘Het is juist prachtig om te fietsen nu, en je hoeft je niet te vervelen, want je kunt volop genieten van de mooie witte plaatjes onderweg’.
Als ik thuiskom, leg ik nog een keer uit dat ik haar juist zelfstandig en wendbaar wil maken, door haar niet te veel te ‘pamperen’. Of dit dan dé manier is om dat voor elkaar te krijgen, geen idee, maar hierin vaar ik op mijn intuïtie en heb ik er vertrouwen in dat het op een dag zijn vruchten afwerpt. Zelf heeft ze er blijkbaar ook over nagedacht: ‘Ik ben blij dat ik niet zo beschermd opgevoed word, want anders had ik ook niet naar de carnaval gemogen zoals een aantal vriendinnen’. Naar volle tevredenheid zit ik nu dit bericht te typen. Ze lijkt het te begrijpen en er de voordelen van in te zien. Een eerste stap is gezet. Al moet ik bekennen dat ik met carnaval op vakantie was en ik niet helemaal verwacht had dat ze als 13-jarige 6 volle dagen zou gaan feesten…
Maar wat had ze het heerlijk gehad! En zo kreeg ik onverwacht een waardevol lesje ‘loslaten’ van haar.
En nu? Nu stuurt ze deze foto. En weet ik zeker: wij gaan elkaar nog veel leren!
